Mən 1989-90-cı illərdə 8-9-cu siniflərdə oxuyarkən qəlbimə heç səbəbini bilmədən bir sevgi – ELÇİ BƏY sevgisi hakim oldu. Çox sonralar anladım ki, bu sevgi elə millət sevgisi ilə eynidir. Axı Elçi bəy millətin simvolu imiş. O illərdə elə zənn edirdim ki, heç kim mənim kimi sevə bilməz millətimin – Elçi Bəyini.
Gün o gün oldu ki, universitetin tələbəsi oldum. Böyük Elçibəysevər ordusu ilə rastlaşdım. Anladım ki, mən dəryada damla imişəm. Elə o zaman mən - Biz olduq. Biz Elçibəysevərlər, millətsevərlər olduq. Bəyimizlə yürüdük. Yürüdükcə qürurlandıq, sevindik, kədərləndik. Hər addımında, hər kəlməsində, hər dəqiqəsində millətin şərəf və qürur tarixini yazdıqca bizim Bəyimiz biz də şərəfləndik, qürurlandıq. Onun sadəcə yanında olmaqla belə fərəhləndik, kifayətləndik. Kələkiyə gedişi qəlblərimizi necə incitmişdisə, dönüşü bizi gecə saatlarına qədər hava limanına, qərargaha topladı: yeni həyat, yeni nəfəs verdi.
Nə yazıq ki, ömür yetmədi... Bizi xiyabana toplayan Bəyimizin məzarı başındaca biz çönüb özümüz olduq. Və bir şeyi deyə bilərəm ki, əslində biz – özümüz uzun illərdən bəri var idik. Sadəcə özümüzü görməyə aynamız yox imiş, özümüzü tapmağa meydanımız, yerimiz yox imiş. Bu yeri də bizə Bəyimiz verdi. Öz məzarının başında. Saysız siqaret kötükləri, sonsuz göz yaşları, ucsuz-bucaqsız insan axını və bir də Elçi Bəy məzarı bizə özümüzü tapmağa imkan verdi.
Çox təssüf... 2000-ci illərin o möhtəşəm Bizləri, özümüzləri. Haradayıq, haradasınız, haradadırlar ki... Türklük bayramı (24 iyun), Savalana ziyarət günü (22 avqust) və s. kimi müqəddəs günlərimiz hansısa jurnalistin bizi saya biləcəyi şəkildə qeyd edilir. Axı biz saysız idik.
Sözüm yenə özümüzə. Millətsevərlərə, Bəysevərlərə: Gəlin özümüz olaq. Özümüz olmaq bizə yetər. Bu yolda Tanrı yardımçımız, Bəy bələdçimiz olsun!
Kifayət Əlisoy
1066